Technologia | FIAB machines

Nasza technologia

Metoda zgrzewania wysoką częstotliwością wykorzystuje zazwyczaj 27,12 MHz elektromagnetyczną energię by pobudzić cząsteczki polarne materiałów dielektrycznych umieszczonych pomiędzy dwoma elektrodami (zwykle wykonanymi z mosiądzu lub aluminium). Elektrody są nieraz zamontowane na pneumatycznych lub hydraulicznych prasach, aby zapewnić odpowiedni nacisk dla łączenia materiału. Napięcie o wysokiej częstotliwości jest połączone z płytami. Przy każdej zmianie pola elektrycznego, cząsteczki dipolowe polimeru odwracają się dookoła, próbując dopasować się do nowej orientacji w terenie (orientacja dipoli w materiale zmienia się 27 milionów razy na sekundę w czasie, kiedy następuje odwrócenie się pola wysokiej częstotliwości). W wyniku wibracji cząsteczki podgrzewają się do temperatury topnienia (utrwalenia). Poprzez połączenie dwóch warstw materiału za pomocą wysokiej częstotliwości i sprasowanie ich odpowiednim naciskiem w tym samym czasie, obie warstwy stapiają się ze sobą i tworzą silny, trwały zgrzew.

Sporą zaletą zgrzewania techniką wysokiej częstotliwości jest jej szybkość: materiał jest rozgrzewany od środka i łączy się szybko, w przeciągu kilku sekund. W porównaniu z wysoką częstotliwością, wszystkie inne metody zgrzewania (z włóknami, gorącym powietrzem, promieniowaniem podczerwonym) wymagają źródła ciepła dostarczonego z zewnątrz. Oznacza to, że ciepło musi najpierw wniknąć w materiał, żeby uczynić go plastycznym na tyle, by utworzyć zgrzew. Głównym ryzykiem, przy traktowaniu materiału w ten sposób jest wypalenie się wierzchniej warstwy zgrzewanego materiału. W obszarze wysokiej częstotliwości niektóre z materiałów produkują więcej ciepła od pozostałych, przez co lepiej dopasowują sie do zgrzewania WCz. Wiąże się to z zakresem, w którym cząsteczki materiału drgają w wyniku pola wysokiej częstotliwości. Jest to znane jako współczynnik strat materiału. Im większa stratność materiału, tym łatwiej jest go z grzać z użyciem metody wysokiej częstotliwości. Szczególnie łatwo można w ten sposób połączyć ze sobą tworzywa termoplastyczne, takie jak PVC i PU, dlatego to właśnie ich używa się najczęściej przy zgrzewaniu wysoką częstotliwością. PE oraz inne twardsze tworzywa sztuczne znacznie trudniej łączą się za pomocą Wcz.

Nasza technologia zgrzewania

Na jakość zgrzewów składają się trzy kluczowe składniki:
- temperatura,
- czas zgrzewu,
- nacisk.

Odpowiednie dopasowanie powyższych parametrów ma ogromny wpływ na otrzymany zgrzew, może on być co najmniej tak silny jak materiał, a nawet mocniejszy.

ZASADA DZIAŁANIA

Materiał jest umieszczony pomiędzy górną, a dolną elektrodą (pod naciskiem)
Górna elektroda (anoda) jest połączona ze źródłem wysokiej częstotliwości (porusza się w górę i w dół podczas zgrzewania)
Dolna elektroda (katoda) jest podłączona do uziemienia elektrycznego
Elektrody są rozdzielone materiałem buforowym (np. mylar, teflon, sprasowana płyta, silikonowe włókno szklane, bakelit, pergamin, melinex, itd.)
Generator WCz konwertuje energię z sieci zasilającej w wysoką częstotliwość ( zazwyczaj 27,12 MHz), składa się ze wzmacniacza wysokiej częstotliwości z obwodem sprzężenia zwrotnego.
Szybko oscylujące pole elektromagnetyczne powoduje proces polaryzacji dipolowej (orientacja dipoli zmienia się 27 mln razy na sekundę, podążają za zmieniającym się polem elektrycznym)
Następuje dynamiczny wzrost temperatury wewnątrz materiału, w wyniku drgań cząsteczek, które ocierając się wzajemnie generują ciepło
Materiał uplastycznia się, następuje wymieszanie cząsteczek. Po zakończonym procesie chłodzenia, w rezultacie powstaje spoina o wytrzymałości większej, niż oryginalny materiał