Sporą zaletą zgrzewania techniką wysokiej częstotliwości jest jej szybkość: materiał jest rozgrzewany od środka i łączy się szybko, w przeciągu kilku sekund. W porównaniu z wysoką częstotliwością, wszystkie inne metody zgrzewania (z włóknami, gorącym powietrzem, promieniowaniem podczerwonym) wymagają źródła ciepła dostarczonego z zewnątrz. Oznacza to, że ciepło musi najpierw wniknąć w materiał, żeby uczynić go plastycznym na tyle, by utworzyć zgrzew. Głównym ryzykiem, przy traktowaniu materiału w ten sposób jest wypalenie się wierzchniej warstwy zgrzewanego materiału. W obszarze wysokiej częstotliwości niektóre z materiałów produkują więcej ciepła od pozostałych, przez co lepiej dopasowują sie do zgrzewania WCz. Wiąże się to z zakresem, w którym cząsteczki materiału drgają w wyniku pola wysokiej częstotliwości. Jest to znane jako współczynnik strat materiału. Im większa stratność materiału, tym łatwiej jest go z grzać z użyciem metody wysokiej częstotliwości. Szczególnie łatwo można w ten sposób połączyć ze sobą tworzywa termoplastyczne, takie jak PVC i PU, dlatego to właśnie ich używa się najczęściej przy zgrzewaniu wysoką częstotliwością. PE oraz inne twardsze tworzywa sztuczne znacznie trudniej łączą się za pomocą Wcz.